نگذاریم سفره ایرانیان از غذاهای ایرانی خالی شود - مهسان بلاگ

با آن که تنوع غذایی در ایران بسیار زیاد بوده و بسکمک از مردم دنیا هم ایران را به غذاهای خاص و خوشمزه اش می شناسند اما در میان برنامه سازان داخلی این دنیای متنوع و جذاب که محتوای غنی ای نیز دارد، طرفدار نداشته و تولید در این زمینه بسیار فقیر است و آن چیزی هم که وجود دارد، از کیفیت خوبی بهره مند نیست.

با توجه به این مسائل با وحید حسینی، مجری و برنامه ساز دستپخت به گفت و گو پرداخته ایم تا او به چرایی این موضوع بپردازد.

موضوعی که برای او هم جای نگرانی داشت و یکی از اثرات سوء آن را فراموشی تنوع غنی غذایی در کشورمان دانست.

چرا برنامه های آشپزی همواره در ایران و کشورهای دیگر مخاطب دارند و یکی از ژانرهای پرطرفدار هستند؟

اساسا برنامه آشپزی جزو برنامه های پرمخاطب در تمام رسانه های دنیاست. برنامه های آشپزی محبوب هستند؛ چراکه همه مردم دنیا درک زیبا و درستی از مفهوم آشپزی، غذا خوردن و غذا پختن دارند. آنها هر روز چندین بار غذا می پزند و وقت زیادی را به خوردن آن اختصاص می دهند. بنابراین طبیعی به نظر می آید که اهمیت زیادی برای آن قائل باشند.

به طور کلی فضایی که در آن آشپزی صورت بگیرد یا حتی در آن رقابت آشپزی وجود داشته باشد، برای مخاطب جذاب است. البته در ایران و در 40 سال گذشته کسی از همکاران ما مسابقه آشپزی طراحی نکرده بود. ساخت یک مسابقه آشپزی با همه برنامه های دیگر، حتی با برنامه هایی با محتوای آشپزی متفاوت است. اگر شما رقابت های آشپزی دنیا را ببینید، اغلب کسانی که مسابقه آشپزی اجرا می کنند، خودشان جزو اساتید این رشته هستند و شاید همین موضوع یکی از سختی های ساخت برنامه های آشپزی باشد. درجه بعدی زمانبر بودن این برنامه هاست، به خصوص اگر چاشنی رقابتی و مسابقه ای هم داشته باشند. شما ممکن است برای ساخت هر مسابقه مهارتی یا علمی، به 10 الی 15 دقیقه وقت نیاز داشته باشید. اما یک مسابقه آشپزی در کمترین حالت ممکن، 30 الی 40 دقیقه زمان می خواهد تا شما در نهایت به یک خروجی رقابتی برسید. این موارد هم جزو سختی های کار است. اما این مسائل باعث نمی شوند تا از محبوبیت این ژانر از برنامه ها کاسته گردد.

به نظر شما فرق برنامه های آشپزی با سایر برنامه ها چیست؟

من پاسخ این سوال شما را هم با بعضی از سختی های کار برنامه سازی در زمینه آشپزی می دهم. شما در برنامه های دیگر به راحتی و با یک ایده جذاب می توانید مخاطب تان را جذب کنید، ولی در برنامه آشپزی

این طور نیست. آشپزی کار سختی است. چون مخاطب شما غذایی را که شرکت کننده می پزد، نمی تواند از هیچ منظری حس کند. حالا در چنین شرایطی یک نفر در قالب داور وارد ماجرا می گردد و از آن غذا تعریف، تمجید یا انتقاد می کند. درواقع مخاطب فقط بیننده است و هیچ نقشی ندارد. شما باید در همه جای دنیا برای جذب مخاطب در این گونه رقابت ها این وجه را در نظر بگیرید تا با برنامه ریزی درست و خلاقیت، بتوانید مخاطب را جذب کنید. این که چرا مخاطب به دیدن غذاهایی علاقه مند است که خودش آنها را تست نمی کند، به همان موضوع قبلی برمی گردد که خدمت تان عرض کردم، به نظر من به این دلیل است که آشپزی جزو جدایی ناپذیر زندگی تمام آدم هاست.

به نظر شما آشپزی به لحاظ فرهنگی و اجتماعی چه جایگاهی در کشور ما دارد، با توجه به این که ما غالبا در شبکه های خارجی می بینیم که فیلم ها، سریال ها و انیمیشن های مختلفی با موضوع غذا و آشپزی ساخته می گردد، اما در ایران کمتر چنین اتفاقی می افتد. با وجود این که ما تنوع غذایی زیادی در کشورمان داریم. به نظر شما در ایران این مقوله چه جایگاهی دارد؟

ما در ایران مقید به دین اسلام هستیم که در آن، در رابطه با غذا همواره سفارش های متعددی شده است. ولی متاسفانه کمتر از دیگر کشورها به این مقوله می پردازیم. یکی از ایرادهای بزرگ ما در بحث غذایی، این است که ما هیچ توجهی به فرهنگ غذایی مان که در حال از بین رفتن است، نداریم. غذاهای سنتی ما در حال فراموشی هستند، این در حالی است که این غذاها اصالت و شناسنامه ما هستند. هر غذایی، متعلق به هر منطقه جغرافیایی که باشد، از مواد اولیه موجود در آن منطقه تهیه شده و با توجه به تجربیات ساکنان و اقیلم و آب و هوای آن منطقه درست می شده است و با فضای مردم آنجا عجین است. ولی همه اینها از یاد مردم رفته است. آنها به راحتی به فست فودها و غذاهای ناسالم که عمدتا مربوط به ملل دیگرند، روی آورده اند و به این واسطه غذاهای خودمان در حال فراموش شدن هستند. یکی از کارهایی که ما سعی کردیم در برنامه خودمان انجام دهیم، احیای غذاهای فراموش شده است. تا سال گذشته 40 نوع آش سنتی و ایرانی به مردم یاد دادیم، در صورتی که هر کدام از ما در خانه های خودمان فقط آش رشته، آش جو و آش دوغ را درست می کنیم. این در حالی است که در کشورمان بیش از 300 نوع آش داریم. اما این که چرا مردم و جوان ها به آنها اقبال نشان نمی دهند را باید از خودشان بپرسید. این غذاها در حال از بین رفتن هستند. واقعیت این است که این، از اعتماد کم ما به اصالت و فرهنگ ایرانی است. توجه ما به غذاهای ملل، پیتزا و فست فود بیشتر است در حالی که شاید ندانید؛ اما اولین مردمانی که در دنیا چیزی به نام پیتزا خوردند، ما ایرانی ها بودیم. در زمان هخامنشی ها سربازان در هنگام جنگ سپرشان را برعکس کرده، خمیر را روی آن باز می کردند و موادشان را روی آتش می گذاشتند، می پختند و می خوردند. اولین پیتزای دنیا به این صورت شکل گرفت. اما چند درصد از ما این موضوع را می دانیم؟ حالا به آن غذای ایتالیایی می گویند. همه غذای خانه ها محدود شده است به زرشک پلو با مرغ، قیمه، قرمه سبزی و کرفس. می دانید چه تنوع غذایی در ایران وجود دارد؟ دلم نمی خواهد بیشتر از این درباره کم توجهی مردم به غذاهای سنتی حرف بزنم، چون واقعا بابت این موضوع متاسف هستم.

برنامه سازها به چه دلیل کمتر سراغ ساخت برنامه های آشپزی می فرایند؟

ساخت برنامه آشپزی، سخت است و مسابقه آشپزی کاری سخت تر. از دست هرکسی برنمی آید آن را تولید کند. کسانی هم که در برنامه های گفت وگومحور، آشپزی را می گنجانند، متاسفانه در رابطه با آن غذا تحقیق کافی نمی کنند. آنها هم غذاهایی را که مردم دوست دارند، یاد می دهند. اگر کمی تحقیق کنند و وقت بگذارند، خیلی بهتر خواهد شد. همان طور که گفتم ما از ابتدای ساخت برنامه دستپخت تا الان، دستور پخت بیش از 40 نوع آش را به مخاطبان داده ایم. آش هایی که شاید ساکنان مناطقی که آن غذا متعلق به آنجا هست هم اسم آن را نشنیده باشند. ما رفتیم، زحمت کشیدیم، تلاش کردیم، تحقیق کردیم و این غذاها را به مردم یاد دادیم. این سختی هاست که باعث می گردد کمتر کسی سراغ ساخت برنامه های آشپزی، آن هم با محتوای آشپزی سنتی کشورمان برود.

حالا چه کارهایی را می توان در این راستا انجام داد؟

پیشنهاد من این است مردم به برنامه هایی که تحقیق محور هستند، بیشتر توجه و سعی کنند تنوع غذایی خود را بالاتر برده و بیشتر به سمت غذاهای سنتی خودمان بفرایند. آنها باید سفره های خودشان را تغییر دهند. تنبلی نکنند. درست است، گاهی ممکن است برای خرید یک ماده غذایی جدید، مجبور باشند به فروشگاه بفرایند، اما ارزشش را دارد. چراکه با آن غذا می توانند همان بچه بدغذای خانه را سر سفره بنشانند، از اعضای خانواده دلجویی کرده و محبت بین اعضا را بیشتر کنند. سفره، تنها جایی است که شما در طول روز همه اعضای خانواده را در یک زمان دور هم می بینید. بنابراین اگر همه کمک کنند، تنوع را بالا ببرند و به غذاهای همیشگی اکتفا نکنند، قطعا سفره خانواده شان تغییر می کند و لذت بیشتری از خلق غذاهای جدید خواهید برد. در این صورت است که آشپزی توسط مادر خانواده دیگر تنها حکم انجام وظیفه ندارد و اعضای خانواده از کنار هم بودن لذت زیادی خواهند برد. تنها باید به همین مسائل به ظاهر کوچک و بی اهمیت بیشتر توجه کنند.

یک برنامه آشپزی خوب چه ویژگی هایی دارد؟

نحوه ساختن یک برنامه آشپزی خیلی مشخص است. کار عجیب و غریبی نیست. افرادی به عنوان شرکت کننده غذا می پزند و در مقابل کسانی در قالب داور، در رابطه با آن خروجی نظر می دهند. این ساختار خیلی عجیب نیست و در تمام دنیا هم همین است. بعضی ها چاشنی آن را اضافه و آن را هیجان انگیزتر می کنند و ما هم تلاش مان این است این کار را انجام دهیم و با همین چاشنی ها توانسته ایم تا الان، پربیننده ترین برنامه شبکه یک و برنامه سوم یا چهارم در کل تلویزیون باشیم. همه از همین قاعده استفاده می کنند و کار خاصی نمی توان انجام داد. اما تنها تقاضای من این است اگر قرار است آشپزی ایران تغییر کند، اول کسانی که اسم خودشان را آشپز و سرآشپز گذاشته اند، دست شان را به دست هم دهند و دوم خواهش می کنم نگذارید غذاهای سنتی و ایرانی فراموش شوند. این غذاها دهان به دهان به اینجا رسیده اند، مادربزرگ ها و پدربزرگ ها تنها کسانی هستند که می دانند این غذاها با چه شیوه ای تهیه می شده اند. اگر جوان ها به این مسائل اقبال نشان ندهند، این دستورها در 10 سال آینده به طور کلی از بین می فرایند. لطفا مردم نگذارند این غذاها فراموش شوند.

آزاده باقری - روزنامه نگار / ضمیمه قاب کوچک خبرنگاران

asemaneto.ir: آسمان تو: خرید بلیط پرواز، تور های لحظه آخری مسافرتی

asiaro.ir: تور آسیایی ارزان | تور ترکیبی آسیایی | تور ترکیبی جنوب شرق آسیا