بازیگری و ارتباط آن با نقش های روزمره زندگی - مهسان بلاگ

بازیگری یعنی حضور زنده بازیگر روی صحنه، یعنی اشغال بخشی از فضا به وسیله بدن که با اندیشه و احساس توأم است و بازیگر روایتی را که رخ داده بیان می نماید و به جای ارتباط حسی، تماشاچی را به تفکر و تعقل وامی دارد و هنر نمایشی است که در آن از حرکت ها، ژست ها و صداها برای جان بخشیدن به یک شخصیت نمایشی در صحنه تئاتر، سینما یا تلویزیون استفاده می گردد و تقلیدی است از شرایط روزمره ما در واکنش به هر لحظه از زندگی با این تفاوت که در این حرفه این لحظه و کنش ها خیالی است و کار بازیگر توانایی عریان ساختن همین احساسات عمیق و واکنش های واقعی به این فضای خیالیست.

بازیگری یک حساسیت شدید و یک هوش عمیق است که به بازیگر امکان می دهد چهره خود را به وسیله عواطف شخصیتی که در آن بازی می نماید را نشان دهد و اهداف نویسنده، مفاهیم متن و روح آن شخصیت را به نمایش بگذارد.

بازیگری اتفاق ظریف و پیچیده ای است که در فکر بازیگر شکل می گیرد و به روان و جسم او منتقل می گردد و بازیگر شخصی است که تکنیک و احساس را مطابق متدها و روش های تعریف شده جهان در می آمیزد و تمام توان خود را به کار می گیرد که برداشت درستی از نقش و مشخصات آن را داشته باشد تا بتواند به صورت باورپذیری آن را از فکر به جسم منتقل کند و می کوشد شخصیتی خلق کند که آن شخصیت آمیزه ای است از روان خود و روح شخصیت نوشته شده که کاراکتر را از روی کاغذ بی جان به واقعی ترین تصویر پیش روی تماشاگر تبدیل کند و فکر درگیر گردد که آیا واقعا نقشی در حال ایفا شدن است یا خود واقعی اوست و این همان جادوی هنر بازیگری است که قدمتی به تاریخ خلقت انسان دارد و از زمان تولد بازیگری را به عنوان حس غریزی همراه داشته است. همانگونه که در کودکی برای داشتن یک بستنی لب و دهن خودمان را کج می کردیم و در نقش خود فرو می رفتیم، ناخودآگاه در حال تمرین بازیگری بودیم و خواسته یا ناخواسته کوشیدیم که هنر بازیگری را در زندگی خویش به کار ببریم و نقشی ماندگار برای خود خلق کنیم و اگر توجهی خاص و عمیق به نقش خود در زندگی روزمره داشته باشیم می توانیم با الهام گرفتن از آن در حرفه بازیگری تبدیل به ستاره ای واقعی و بی بدلیل شویم.